به نقل از آگزار:
مرکز پژوهشهای مجلس شورای اسلامی تایید کرد سیاستهایی که طی سالها و دهههای گذشته در حوزه مسکن اجرا شدند، نهتنها به ترقی خانوادههای کمدرآمد از نردبان مسکن منجر نشدند که طیف گستردهای از مستاجران از این نردبان سقوط کردهاند.
به گزارش Axar.az، مرکز پژوهشهای مجلس شورای اسلامی در گزارشی با عنوان «ارزیابی لایحه برنامه هفتم توسعه از منظر تامین مسکن برای گروههای کمدرآمد و آسیبپذیر» از شیوع هشت شکل بیخانمانی در ایران خبر داد.
بر مبنای این گزارش، پشتبامخوابی، موتورخانهخوابی، ماشینخوابی، گورخوابی، اتوبوسخوابی، خانهبهدوشی، شغلگزینی سرپناهجویانه و همخانگی دو یا چند خانواده در یک واحد مسکونی از اشکال نوظهور بیخانمانیاند که در نتیجه غفلت در اجرای سیاستهای حمایت از مستاجران و خانوادههای کمدرآمد پدید آمدهاند.
گزارش مرکز پژوهشهای مجلس درباره شیوع اشکال مختلف بیخانمانی در ایران در حالی منتشر شد که مسئولان جمهوری اسلامی گزارشهای میدانی درباره رواج اشکال نامتعارف مسکن از جمله اتوبوسخوابی و خانههای اشتراکی را انکار کرده بودند؛ اما اینک یافتههای تحقیقاتی یک نهاد حاکمیتی نیز از «بحران فراگیر دسترسی به سرپناه در ایران» حکایت دارد.
به گزارش روزنامه دنیای اقتصاد، در پنج سال منتهی به ۱۳۹۵، معادل سه میلیون و ۵۰۰ هزار واحد مسکونی به موجودی مسکن کل ایران افزوده شد اما به جای اینکه از تعداد مستاجران هم به همین میزان کاسته شود، در بازه زمانی یادشده دو میلیون و ۵۰۰ هزار خانوار مستاجر به جمعیت اجارهنشینان اضافه شدند. این آمار نشان میدهد سیاستهای تامین مسکن ملی در ایران به جای آنکه به کاهش تعداد مستاجران منجر شود، تعداد املاک صاحبخانهها را بیشتر کرده است.
موضوع دیگری که در گزارش مرکز پژوهشهای مجلس موردتوجه قرار گرفته، ایجاد فاصله طبقاتی محسوس میان گروههای کمدرآمد با اقشار برخوردار جامعه است؛ به این معنا که خانهسازیهای دولتی و بخش خصوصی کاملا به ضرر گروههای آسیبپذیر فاقد مسکن تمام شده است.
نتیجه ۴۴ سال برنامهریزی مشترک دولتهای جمهوری اسلامی برای تامین خانه اخراج شش دهک اول درآمدی از این بازار بوده است. آمارهای رسمی نشان میدهد که به طور متوسط، حدود ۷۰ درصد درآمد هر خانوار ایرانی صرف اجاره مسکن میشود.